سنجاقک

زبان به نبض تو می زد انگار / که آنشب
کرشمه ی دیوار را ندیدم
واز قدمهایم نارس ماندم
ونیافتاد اتفاق کهنه ای که می افتاد
از لـَب ِ پُشت ِ دیر وقت
و نوراز باران تمام نکرد خانه ام را

شاید از تو
به مرور ِ خود نرسیدم
شاید منطق ِ همیشه آبستن ِ تو
!مرا کورتاژ کرد

یا شاید
از خورشید ِ پـُشت ِ پـلکانم
!کور شدم

آنچه می دانم / آنچه شد
کوچ ِ صدا بود وُ
کوک ِ لبهای ِ من
از رگهای ِ تو

آنچه ماند
داغ ِ واژه بود وُ
!کام ِ زمین

آنچه هست
یک قُـلـُپ حسرت ِ ازلی ست
از بال زدن ِ سنجاقکی
که نمی دانست از تعلیق
درمـُردابهای ِ سینوسی ِ زمان


من / امـّا
سهم ِ تو را
ازعادت سرخ ِ ماهیانه ی چشمانم خواهم پرداخت
و خوب می دانم
که زبان
به نبض ِ تو می زد آن شب