سفـــید

. . .

و او بود

که سفید را آفرید

و سفید شد

(رنگ روح )

رنگ صداقت

و شد

رنگ انتظار

و شد

رنگ تن پوش

و سفید گشت نور چهره ام

(نشسته بر ردیف صندلیهای سفید)

( !خاکستر بی صبری به دنبالشان )

و او شد

تن پوش دلهره

( لیوان سفید بر دست )

و واکسیلهای سفیدِ سرباز نگهبان

(! معصومترین چهرۀ این ماتمکده)

و سفید شد

رنگ باجهء نگهبان

( یاد آور بیخوابی )

و شد

رنگ خط کشی خیابان

و دیوار

(کاشی دستشوئی )

و شد

رنگ ترس

(بی دلیل)

( !نشسته بر قلبی سفید رنگ )

و سفید گشتند

سر انگشتان ِ سردم

(بازوهایم در میانشان )

و او شد

رنگ کاغذ

( .....جواب )

* * *

در این میان

ضربدری قرمز

بر دربی شیشه ای

! ما را رنگ کرد